Ik kom uit een grote Traditie, een spirituele familie, ik zal nooit iets anders doen dan wat ik nu doe: het doorgeven van 'Kennis'. Het stemt me droevig te zien hoe deze 'Kennis' verloren gaat en in kracht afneemt door commerciële doeleinden, persoonlijke belangen en oppervlakkigheden.

Deze Kennis is dieper dan de diepste oceaan, fragieler dan de vleugels van een vlinder en subtieler dan het fijnste parfum. Wat ik zeg, kan niet herhaald worden. Er is een gezegde in India: “muziek, koken en een turban zijn nooit twee keer hetzelfde.” Ik beschouw mijn gesprekken als muziek, de volgende keer kan het misschien beter, misschien slechter zijn, maar nooit hetzelfde. Het kan nooit op dezelfde manier gezegd of herhaald worden. Dát het op zoveel verschillende manieren steeds weer herhaald kan worden, is een waar wonder en houdt me niet alleen in leven, maar verrijkt mijn leven al eeuwen.

Het manifest maken van deze Kennis is als een gift van een bloem aan een tuin. Jullie zijn de tuin...."

In de eerste plaats betekent dit dat er niets moet, omdat een ont-moeting een niet-moeten inhoudt. Zodra er een ‘moeten’ of ‘willen’ ontstaat, is er geen sprake van ontmoeten. Een werkelijke ontmoeting, ook tussen twee mensen, wordt pas mogelijk wanneer er niets moet. Moeten is altijd een frictie. Ontmoeting en het frictieloze is dus een en hetzelfde. Op de bodem van je hart ben je het frictieloze, altijd ontmoetende zelf. Een ander woord daarvoor is satsang: de ontmoeting met de essentie.

In de traditie van de Advaita Vedanta wordt geen ruimte gegeven aan verering, voor persoonsverheerlijking, voor goeroe-verheerlijking en dergelijke… Sat betekent het zuiverste van het zuiverste. Eigenlijk is het shudhsatsang: ontmoeting met het zuivere, met Bewustzijn zelf, met jezelf dus. Satsang is dus niet aanwezig zijn bij een mooi spiritueel gesprek, nee, satsang is de ontmoeting met het zuivere en daarna de realisatie dat jij dat bent. En dan laat je dat weer los... Dus is de uiteindelijke satsang, de uiteindelijke ontmoeting met de essentie, stilte…

Je zou bijna kunnen zeggen dat de leermeesters van Jnana, oftewel Advaita Vedanta, je uitnodigen om daarin te verdampen, om daarin ‘verzeild te raken’ (op zijn Nederlands gezegd), om daarin te verdrinken, om daarin te verdwijnen.”